Portret Doriana Graya - ulubione cytaty

Tej książki chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Chociaż z drugiej

strony może trzeba. Jej autorem jest Oscar Wilde, irlandzki pisarz okresu modernizmu. Buntownik i dandys z naciskiem na to drugie. Jeśli miałabym opisać tę książkę w paru słowach, byłyby to opium, absynt, hedonizm, przemoc, odmienne stany świadomości, piękno, uwielbienie dla sztuki i śmierć.

Cytatów jest wiele, równie dobrze mogłabym przepisać tutaj całą książkę.

Nowy hedonizm - oto, czego wiek nasz potrzebuje.

Młodość! Młodość! Nie ma na świecie nic nad młodość.

Bo właśnie te namiętności, co do których pochodzenia się mylimy, tym bezwzględniej nas tyranizują.

Nieraz nam się wydawało, że czynimy eksperymenty na innych, gdy w istocie eksperymentowaliśmy na sobie samych.

Zniszczyłaś romantyzm mego życia.

Bez swej sztuki jesteś niczym.

Uczucia tych, których przestaliśmy kochać, są zawsze śmieszne.

Istnieje przecież rozkosz w samouwielbieniu. Ganiąc siebie samych czujemy, że nikt już do tego nie ma prawa.

Dobre postanowienia to bezużyteczne próby przeciwstawienia się prawom nauki.

Czasem jednak zdarza się w życiu naszym tragedia, posiadająca pierwiastki artystycznego piękna.

Nic zresztą nie potęguje tak bardzo naszej próżności, jak wmawianie w nas, że jesteśmy grzesznikami. Sumienie czyni nas wszystkich egoistami.

Coś o czym się nie mówi, nie istnieje. Tylko słowo(...) nadaje rzeczom istnienie realne.

Tylko głupcy potrzebują całych lat do wyzwolenia się od wzruszeń.

(...)Człowiek bowiem ma w sobie naturalny instynkt trwogi przed namiętnościami i popędami, które zdają się być silniejsze od niego samego, a które, jak on wie, dzieli z tworami o niższym stopniu rozwoju.

(...)zmysły dlatego tylko pozostały dzikie i zwierzęce, ponieważ świat chciał je głodem i bólem zmusić do uległości i zamarcia.

Oczywiście, że życie stanowi swój kult intelektu, nigdy jednak nie przyjmie żadnej teorii ani systemu, rezygnujących z przeżycia jakiejkolwiek namiętności. Celem jego ma być samo doświadczenie.

Ze złudnych cieni nocy wyłania się prawdziwe, znane nam życie.

Ogarnia nas uczucie straszne - uczucie konieczności zmuszającej do ciągłego zużywania sił w nużącym kole codziennych wydarzeń lub też porywa nas dzika tęsknota, by pewnego poranka oczy nasze otworzyły się na świat, co w mroku na nowo został stworzony ku naszej radości(...), w którym przeszłość nie zajmowałaby wcale miejsca(...)

Były chwile, kiedy zło uważał tylko za środek do urzeczywistniania swych wyobrażeń o pięknie.

(...)Każdy z nas nosi w sobie niebo i piekło!

(...)- A sztuka?

- Jest chorobą.

- Miłość?

- Złudzeniem.

- Religia?

- Wytwórczym surogatem wiary

- Więc czymże jesteś?

- Określać znaczy ograniczać.

(...)Ale żałujemy utraty choćby najgorszych przyzwyczajeń(...). Tworzą one tak nieodłączną część naszej istoty.

(...)albo żeś jest tylko

Pokrowcem żalu, postacią bez serca? - tu akurat Szekspir

Sztuka nie wywiera żadnego wpływu na czyny. Ona właśnie niszczy pragnienie czynu. Jest wzniośle bezpłodna.

Książki, które świat nazywa niemoralnymi, to są właśnie te, które światu wykazują jego własną hańbę.

Nic nie wiedziała, ale posiadała wszystko, co on utracił.

Bo czymże jest młodość w najlepszym razie? Okresem cierpliwości, niedojrzałości, okresem płytkich kaprysów i mętnych myśli.

To śmierć za życia własnej duszy gnębi go bezlitośnie.

Artysta jest twórcą piękna.

Objawiać sztukę, ukrywać artystę - oto cel sztuki.

Wybrani są ci, dla których piękno posiada znaczenie piękna.

Nie ma książek moralnych lub niemoralnych. Są książki napisane dobrze lub źle. Nic więcej.

Artysta może wyrażać wszystko.

Myśli i język są dla artysty narzędziem sztuki.

Cnota i występek są dla artysty tworzywem sztuki.

Kto sięga pod powierzchnię, czyni to na własną odpowiedzialność

W rzeczywistości sztuka odzwierciedla widza, nie życie.

Każda sztuka jest bezużyteczna.

Ciekawe czy ktoś zgadnie, który cytat jest moim ulubionym ;)